Będąc młodszym, o poranku obserwowałem ślady spływających łez na twarzy mojej mamy – zawsze zaczynające się od oka i kierujące ku uchu. Kilka razy ujrzałem świeże krople, jeszcze przed ich podróżą po skroni, zastanawiając się, co z sobą niosą wijąc się krętymi drogami małżowiny. Może były to senne wspomnienia. Wracające po intensywnej nocy wprost do głębin umysłu, by kolejnej nocy znów wyruszyć w podróż. To doświadczenie było zbyt intymne i magiczne, aby zadać o nie pytanie. Od niedawna sam po przebudzeniu dostrzegam podobne ślady na własnych skroniach.
Wystawa „Anomalia” Kacpra Broniszewskiego również zabiera nas w świat sennej nostalgii, gdzie granice między snem a jawą ulegają subtelnym rozmyciu. To pierwsza, tak duża solowa prezentacja artysty, realizowana podczas dyplomowego roku krakowskiej ASP. W monochromatycznych obrazach oraz instalacjach odnajdujemy narrację przypominającą opowieść czytaną przed snem – postać mężczyzny wyrusza w niemal hipnotyczną podróż, niczym przewodnik w baśniach Lewisa Carrolla. W czasach ustalonych reguł, tytułowa „Anomalia” celebruje odchylenie od normy, otwierając przejścia do innych światów poprzez symbolikę kluczy i oczu. Subtelne ślady łez stają się metaforą nieokreślonej tęsknoty i głębokiej wrażliwości, rodząc pytanie: co jest prawdziwe, a co jedynie iluzją?

Jan Kowal